"Wuu bischän du eigendlich hää?"
Die Froog, di hawwi neilich widdä ghäät.
Doo bin i graad mit Fremmä zommäghockt.
Sisch nett äsou, daß miech des villeicht schtäät,
unn iech bin alläs ondre als väschdockt.
Doch d Ontwort däzuu felld monchmol schwää,
obwoll du`s ned vägisch,
wonnd vun Daischbach bisch.

Mä schwätzt äscht ä bissl drumrum.
Nedd, daß mä sich deswegä schemmä deet!
I hab donn gsaat: " Vun Badä-Wiäddäberg."
"Du bisch än Schwoob!" hotts oohnä noogedreht.
"A wuu! Vum Badischä! Vun Haidlberg!"
"Än Gelbfießler bisch?" Doo niggsch halt schdumm,
unn moonsch, jetzt ischs vum Disch,
wonnd vun Daischbach bisch.

Donn gehts mit dem Froorä ääschd lous:
"Vun Haidlberg? Än wundäbaarä Ott.
Daß du die scheene Schdadt välossä hosch,
väschdeh iech ned. Wisou bisch du fott?"
Zuääscht waisch koom, wassd noot noch saarä sosch.
Donn sechsch halt: "Mäin Ort isch ned sou grouß"
unn wäsch äfindärisch,
wonnd vun Daischbach bisch.

"I bin aus dä Neeh, ned genau vun Haidlberg - vun Sinsä, wonnd des kennsch."
"Hajoo, vun Sinsä! Än dä Audobooh."
"Sou ischs!" I waiß, des Daischbach kennt käin Mensch.
"Aha, vun Sinsä!" fengt dä widdä oo.
Du leschäm sein Glaawä, lächlsch schlau
unn fiehlsch di widdä frisch,
wonnd vun Daischbach bisch.

"Vun Sinsä direkt?", freegdä glei. "Des schdimmd ned gonz", geb iech allmehlich zuu,
"sisch rund sechs Kilomedä noch entfänt."
I hoff, dä gibt jetzt endlich mool ä Ruh.
Doch jetz hawin ääschd richdich kennäglänt.
"Was babbschän um dä haiße Brei.
warum sou heichlerisch,
wonnd vun Daischbach bisch.

"Ja, kennsch du des Nescht?" froogi schwach.
Do lachdä häzzlich unn secht: "Isch doch klaa!
I kenn doch wie mäi aigis Pordmannee,
wuu jedäs Jooh ich uff dä Kärwä waa.
Än Daischbach leßt sich`s lewä, doo ischs schee!
He, Nochbä, i bin vun Epflbach!
Du waisch doch wuu des isch,
wonnd vun Daischbach bisch."