Wonn i heit uff Daischbach kumm,
guck i schdounend um mi rum.
S isch jetz alläs onderscht dort
än mäim gloonä Homädort.
Do siehts jo schiäga schdäddisch sauwä aus:
Käin Kuhdreck meh isch uff dä Schdrooß,
koum sieht mä noch än Mischthouf vorräm Haus,
wu ischän d Weed mid ihrä Soß?
S schäint grad äsou, als hedä d Leit
vo laudä Schaffä gaa käi Zeit,
als wärä allmidnondä furchtbaa reich.
Bloß d Schbrooch - die isch noch immä gleich.

Wonn i heit uff Daischbach kumm,
bin i vo Väwundrung schdumm:
Jedä hot säi aigis Haus
mit Garasch und Gaadä drauß.
Was miech päseenlich brennend intressiät,
wonn i di vielä dollä Schliddä seh -
ob do ä Poschdaudo sich noch rendiät
mit demm fäht heit doch konä meh.
Will ohnä schnell uff Sinsä näi,
schdeigt dä äns aigi Audo äi
unn fiehlt sich wie än Krösus oddä Scheich.
Bloß d Schbrooch - die isch noch immä gleich.
Wonn i heit uff Daischbach kumm,
helt mä mi vielleicht fo dumm,
weil i gän schbaziärä geh
unn nett s neie Zeig beseh.
Dä Eschbich, Olläs unn dä Waibschdä Wald,
die senn noch wie vo zwonsich Joh.
Die Waldweg unn die Beem, die kenn i halt.
Was die väzehlä, des isch woh.
Unn jedäsmol wäd miä donn klaa:
S isch nimmi sou, wie`s friä waa.
Aa iech hab mi villeicht entfänt vun Eich.
Bloß d Schbrooch, die isch noch immä gleich.