Än monchä Leid muß mä oofach denggä,
egal, wuu oons Lewä väwischt hott unn nooväschlecht.
Jedäm ischs voogewwä, niemond konns lenngä,
wasäm än dä Äinnrung bleibt, ob´s guud isch oddä schlecht.
I glaab, i bin doo ned ondäscht wie ondärrä aa:
Zuääscht fellt miä nadiälich die eigi Fomiliä äi.
Dä Vaddä als fleißichä Monn, die Mommä als liewi Fraa,
unn aa di Gschwischdä, s konn gaaned ondäscht säi.

Doch donn äinnät mä sich än Gsichdä,
die sen ned so wichdich, noch neddämool indressont.
Drotzdem gibt´s üwwä di Leit ä paa Gschichdä,
meischdens harmlous unn monchäm villeicht vellich uubekonnt.
Ä paa vun dennä, di hewwä mäi Wesä gepreegt:
Doo waa di Schweschdä Elis, dä Kinderschul-Kabideen,
dä Treibel vum Schulhaus, dä hott fo und di Kulduä gepflegt.
Dä Pfarrä Heß waa modänn unn suväreen.

Di Nomä haw i zum Dail vägessä,
doch ebbäs isch henggägebliwwä noch irjendwuu,
monchmol väschwummä unn monches Mol bessä.
Meischdens kummt ä Älebnis mit demjenichä däzuu.
Dä Burjämooschdä, dä Feldschitz, dä Waldschitz äm Ott,
di hott mä bsundäs fräindlich gegrießt unn si reschbegdiät,
wonn die ebbäs gsaat hewwä, do hott jedäs Kind ghorcht uffs Wott,
unn wonns aa schwäfallä isch, mä hott bariät.

Scho immä hotts ä paa Tibbä gewwä,
mit wennicher Gribs unn äm Dengä ned gaa so schnell.
Weil si gään Biä oddä Wäi gsoffä häwwä,
sen si Sondäling worrä, kindisch oddä griminell.
Aa des sen Daischbacher gwest, die i bschdimmt ned vägess.
Di waarä Außäseidä, doch deswegä aa was wäät.
Di sen aus dä Chronik väschwunnä somt iährä Dorfadress,
doch bleibt mäi Oodenkä än si uuväsäät.

Mä konn vun groußä Vädinschdä schwetzä,
was Mennä unn Fraarä scho gleischt hewwä, schafft unn gmacht.
Ondräseits: Koonä konn oonä ersetzä,
ob dä hell oddä bleed isch, sbleibt egal, wie mä´s bedracht.
Wä gscheid säi will, konn ääscht glenzä, wonns Dimmärä gibt,
drum kummt dä ooi gonz uhnä dä ondä ned recht zurecht.
Sisch woscht, ob dä ooi gään ä Buuch lest oddä än Korzä kippt.
Was zehltän d Häkunft? Di Hauptsach: Ä isch echt.